Koning Willem I

Stadhouder van de Republiek had hij moeten worden, koning van het Verenigd Koninkrijk werd hij. Tweehonderd jaar geleden, op 30 november 1813, landde prins Willem Frederik op Scheveningen. Kort daarop werd hij uitgeroepen tot soeverein vorst. Twee jaar later was hij een koning die afwisselend vanuit Brussel en Den Haag de Nederlanden bestuurde – tot in 1830 de Belgen in opstand kwamen.Het had er lang naar uitgezien dat deze bestuurder uit roeping nergens meer zou regeren. Overal bedreigden revolutie en oorlog de vorstenhuizen. Nadat de Oranjefamilie in 1795 uit de Republiek was verjaagd, zwierf Willem Frederik twee decennia door Europa. Hij probeerde vergeefs het stadhouderschap te heroveren, mocht korte tijd het Duitse Fulda besturen en streed voor Pruisen en Oostenrijk tegen Napoleon, de man die meer dan enig ander zijn lot bepaalde, als vijand en als voorbeeld. Met grimmig optimisme sloeg de Oranjevorst zich door de tegenslagen heen.Koning Willem I had ambitie, plannen en macht. Vrede en welvaart voor de natie wilde hij. Industriëlen en kooplieden, politiek en pers, onderwijs en kerk: van de hele samenleving eiste hij medewerking. Met oppositie had hij geen geduld, al riep zijn autoritaire wijze van regeren precies dat op, en niet alleen bij de Belgen.Jeroen Koch beschrijft het leven van Willem I in al zijn complexiteit. Jeugd en hofleven, verering en verguizing, liefdes en ruzies, talent en onvermogen, het was een leven waarin succes en tragiek elkaar afwisselden.