Czas pogardy

Do zajazdu weszło trzech mężczyzn. Na ich widok karczmarz zaczął

szybciej wycierać kufel. Kobieta z niemowlęciem bliżej przysunęła się do

drzemiącego męża, zbudziła go szturchańcem. Aplegatt nieznacznie

przyciągnął ku sobie zydel, na którym leżały jego pas i kord.

Mężczyźni podeszli do szynkwasu, bystrymi spojrzeniami

obrzucając i taksując gości. Szli wolno, pobrzękując ostrogami i bronią.

– Powitać waszmościów – karczmarz odchrząknął i odkaszlnął. –

Czymże służyć mogę?

– Gorzałką – powiedział jeden, niski i krępy, z długimi jak u małpy

rękami, uzbrojony w dwie zerrikańskie szable, wiszące na krzyż na

plecach. – Łykniesz, Profesor?

– Pozytywnie chętnie – zgodził się drugi mężczyzna, poprawiając

osadzone na haczykowatym nosie okulary ze szlifowanych, niebieskawo

zabarwionych kryształów, oprawnych w złoto. – Byleby trunek nie był

fałszowany żadnymi ingrediencjami.

Karczmarz nalał.